zondag 14 december 2008

Zondagsbezoek.



De houtkachel brandt al. Dat vertelt ze als we verkleumd binnenkomen. Zij hebben al gegeten, wij nog niet. Het brood wordt terug op tafel gezet. De koffie loopt ondertussen al door.
Het is lang geleden, te lang. Het ritme met onze kinderen hebben de zondagse bezoekjes op een laag pitje gezet.

Al bijna 24 jaar zien de vensterbanken er hetzelfde uit. Bij gebrek aan plaats in de vele kleine kastjes legt ze de rommel er dan maar bovenop. Elke keer excuseert ze er zich voor. Ik stoor me er al lang niet meer aan. Tekeningen van grote en kleine zoon blijven ergens aan een verloren haakje hangen. Ook het speelgoed van toen slingert nog rond, voor andere kleine kinderen die nu op bezoek komen.

Toch is alles anders dan 24 jaar geleden. We praten nu twee uur rond. Kunnen elkaar in de ogen kijken en luisteren. Ons moederzijn geeft niet echt verbondenheid, omdat we zo verschillend in moederland staan. Het respect en begrip moesten groeien. Van kwetsbaar en pril naar stevig en doorleeft.

We hebben haar blij gemaakt en dat is een goed gevoel. Ik draai het raampje van de auto open en roep dat ze maar vlug binnen moet gaan zonder jas. Toch blijft ze zwaaien tot we om de hoek zijn…

3 opmerkingen:

Tricky zei

soms kom je pas na vele jaren thuis bij elkaar... maar bij een warme, brandende haard, lijkt me dat wel een aangename belevenis!
tricky

Anoniem zei

Gelukkig kan het nog groeien. Soms is er onherstelbare schade. En dat is spijtig als het over een moeder gaat.

Anoniem zei

Zo'n gezellig bezoekjes heb ik zelden bij mijn moeder gehad.
Blij voor jou !