woensdag 17 december 2008

Stil.

Ik kwam al veel moeders en vaders van kinderen met een handicap tegen. Met kracht, die ze soms god weet waar halen, en veel geduld accepteren ze een situatie waar ze niet zelf voor gekozen hebben. Het leven drong hen iets op, geen idee waarom juist ‘zij’. Gaandeweg beseffen zij dat er nooit een antwoord komt op hun waarom vraag en maken ze er met vallen en opstaan het beste van. Geen roze wolken wel gaandeweg geluk waar voor gestreden is.

Mijn verhaal rond deze inleiding zit in een kleine babbel. Ze was erg druk en heel zenuwachtig. Ik zette mij naast haar. Samen zouden we Kerstmannetjes maken voor een kerstboom in de instelling. Ze kan niet blijven zitten en loopt een paar keer rond de tafel om haar zenuwen de baas te blijven. Al een paar keer zei ze: ik ga kwaad worden. Ik voel het. Ik wil het niet tegen jou. Niet hier. Rustig en zonder forceren probeer ik haar te benaderen, ontdekken wat haar zo van streek maakt.

Als ze voor de zoveelste keer van het toilet komt en haar broekriem niet vastkrijgt, help ik haar. Haar buik lijkt vol zwangerschapsstriemen te staan. Vooraleer ik kan denken: dat is niet mogelijk, vertelt ze haar verhaal. Hoe ze zes jaar geleden bevallen is van een dochtertje, waar ze zelf niet voor kan zorgen. Het meisje leeft in een pleeggezin waar ze één keer per maand op bezoek mag, onder begeleiding. Daarna de reden van haar stress vanavond. Zaterdag verjaart haar dochtertje en zij gaat met de instelling naar de Samson en Gert show. Zij kan dus niet op bezoek gaan.

Ik zeg niet veel. Eigenlijk niets. Ik denk aan het kleine meisje van zes jaar. Zich waarschijnlijk nog niet echt bewust van de geestelijke toestand van haar moeder. Maar wat betekent dat voor de rest van je leven? Het is een andere kant van leven met een handicap. Een moeder die blijft steken in haar kindertijd. Het meisje zal zich ook veel waarom vragen stellen. Ook zij zal geen antwoorden vinden. Ook zij zal gaandeweg leren omgaan met deze pijn in haar hart.

Ik ben er stil van.

8 opmerkingen:

Anoniem zei

dat is een pijnlijke realiteit.
Het meisje zal nog ooit nog met veel vragen zitten.
Maar fijn dat jij nu kan luisteren naar de moeder

zapnimf zei

Ik ben iedere dag content dat wij zulke zorgen niet hoeven te dragen.

Anoniem zei

ik ben stil met jou...

het is weet ik van héél dichtbij enorm zwaar, maar toch ook ondanks alle pijn heel erg fijn...
zo'n mens in je midden te hebben,
om echter zo'n moeder te hebben lijkt me,heel erg zwaar ....

Anoniem zei

Ik ken mensen in dezelfde situatie. De dochter is ondertussen al volwassen en voogd van haar moeder die in een instelling woont. Dochter had/heeft prachtige pleegouders en heeft de situatie altijd goed verteerd. Moeder en dochter hebben ook een fijne band. Dit verhaal hoeft dus niet alleen pijn en problemen te betekenen.

Anoniem zei

Heftig. Mooi geschreven.

Jacobdus zei

toepasselijke titel.
Werd er ook even stil van.

Wij hebben een pleegzoon in huis, met een zwakbegaafde moeder.
Niet in een instelling, maar wel behoorlijk beperkt.
Niet altijd makkelijk voor ons en zeker niet voor het joch, maar haar kant van het verhaal is zo nog triester.

We doen het goed, dat zegt ze vaak.
En dat is het mooiste compliment wat je van een moeder kunt krijgen als je voor haar kind zorgt.

Elsje zei

(*stil*)
(*slik*)

Anoniem zei

Jammer dat ze niet mee mocht naar de voorstelling. Ze zou er ook van genoten hebben.