Voor de tweede keer in evenveel dagen strijk ik de witte tafellakens. Zonder overdadig uit de hoek te komen is het eten net iets lekkerder. Een beetje meer kaarslicht en sier op tafel. Onder onze pannen is er geen reden tot bibberen. De warmte van het vele thuis zijn zorgt voor een gezellige gloed.
Toch trekt er een wee gevoel door mijn aderen. Door een foto die ik vorige week in de krant zag van twee kleine Congolese broertjes. Op de vlucht voor het geweld. Het ene jongetje kijkt met grote traanogen in de lens. Het andere broertje verstopt zich achter zijn hand. Heel hun familie uitgemoord.
Woensdagavond klonk het enorme bedrag van Music For live als muziek in vele oren. Ook ik droomde over alles wat je met dat geld kan verwezenlijken. Ik viel even stil.
De berichten uit Kongo en de rest van de wereld passen niet bij het beetje feestvreugde dat ik in me heb. In mijn eigen kring probeer ik mee te doen aan verandering. Op de kerstmarkt schud ik mijn geldbeugel leeg voor het goede doel.
Woensdagavond gaan we allemaal weer woorden van geluk rondstrooien. Mijn hart gaat ook wensen. Ik zing een lied van verlangen, vooral voor veel kleine mensjes aan de andere kant van de wereld…
4 opmerkingen:
Wat elders in de wereld gebeurt hoort inderdaad niet bij onze feestvreugde. Ik wou dat ik wat van mijn vreugde ginder kon rondstrooien.
Je hebt helemaal gelijk. Ik sta er niet zo vaak bij stil en dat is misschien maar goed ook, anders zou ik helemaal niet meer kunnen genieten van het leven. Maar een beetje egoïstisch is dat wel!
Inderdaad. Waar.
het pakt..... en het laat telkens een krabbel achter op het hart
Een reactie posten