Hij is een mooie man. Een vaderfiguur met grote handen. Als boswachter van het natuurgebied wonen zij in het prachtige huis middenin de bossen. Bomen als buren zo ver het oog reikt. In de zomer dronken we koffie op het terras omgeven door een druivelaar zwaar overladen met vruchten.
De kleine jongen, die de aandacht constant opeist, is hun grote zorg. Op onze leefgroep heeft hij strenge regels en die helpen hem het leven beter begrijpen. Op een avond wachten de kleine jongen en ik op hem. Hij gaat voor het weekend naar huis. Spannende momenten voor een kleine jongen die geen tijdsbesef heeft. De bel gaat en als hij binnenkomt, zie ik dat er iets mis is.
Voor mijn ogen zie ik die grote man wegsmelten als hij zijn verhaal doet. Over die prachtige dochter van hem. Enkele maanden geleden had zij van hem een fiere grootvader gemaakt. Niets had ze verteld van die postnatale depressie. Niets over haar alcoholprobleem. Geen woord over het leven dat te moeilijk was. Alleen één enkele telefoon. Of hij kon komen, want ze had iets heel dom gedaan. Op het nippertje hebben ze haar kunnen redden. De baby lag in het wiegje naast haar, rustig te slapen.
Ik denk aan die zomerdag met zijn warmte en zomergeuren op hun terras. Het leek zo ideaal. Er is verdriet waar geen troost voor bestaat. Waar elk woord misplaatst is. Hij knoopte zijn hemd verkeerd dicht is het enige wat ik kan denken...
3 opmerkingen:
Je kan het niet altijd merken als ze zo'n gedachten hebben. Zijn wereld zal nooit meer dezelfde zijn, al was hij op tijd.
Hier krijg ik weer kou van. Gelukkig was hij nog op tijd. Maar inderdaad, het zal nooit meer hetzelfde zijn.
Ze heeft de moed gehad van te bellen op het laatste moment. Gelukkig.
Dit is veel voor één mens, de vader, die constant zorg draagt...
Een reactie posten