vrijdag 26 december 2008

Hello Goodbye.

Werken met kerst heeft zijn voordelen. Er heerst een soort van huiselijke rust. Enkel de bewoners die niet op bezoek kunnen bij hun familie blijven in de leefgroep.

Na het avondeten zitten we in de zetel bij de televisie. Een hoofd op mijn schoot. Een ander hoofd rustend op mijn schouder. De lichtjes van de kerstboom werpen schaduwen op de grond.

Hello goodbye begint op dat moment. Ik had het beter niet op laten staan. Toch niet op het werk. Van aan de eerste hello of goodbye lijken mijn ogen te veranderen in een tranenmeer. Vanavond was het niet anders.

De Surinaamse grootmoeder van 91 jaar vertrekt voor haar laatste reis. 30 jaar woonde ze in Nederland. Ze doet haar verhaal.

Ik heb in Suriname nog een huisje met een erf. Het laatste stukje van mijn leven wil ik wandelen op dat erf en rusten onder mijn kokosnotenboom. Ik wil naar ‘huis’ en daar sterven. Mijn tijd is bijna gekomen.

Kinderen en kleinkinderen waren er om haar uit te wuiven. Het was een emotioneel afscheid. Voor velen zou het de laatste keer zijn. Gisterenavond hadden ze nog samen gefeest. Het hoogtepunt was de dans van oma.

Een paar keer zucht ik diep en snik dan weer verder. Oma had haar strohoed al op. De zon zou haar zeker opwachten. Een wuivende hand vanuit de rolstoel was het laatste beeld. Daag oma, klonk het in koor…

5 opmerkingen:

Anoniem zei

Waarschijnlijk een hele leven op zoek naar beter.
Maar je thuis blijft dikwijls toch je thuis.
Daar waar je geboren bent. Daar waar je volk leeft.

Anoniem zei

Bij dat soort beelden houd ik het ook niet droog. Hoop dat je fijne dagen hebt gehad en ook de bewoners die niet op bezoek konden bij familie. Jouw aanwezigheid heeft vast geholpen!

Anoniem zei

Aangrijpend. Gelukkig heb ik het niet gezien!

Anoniem zei

Ik vermijd bewust naar zo'n programma's te kijken, veel te aangrijpend.

Anoniem zei

Maar waarom zou je iets vermijden dat je emoties prikkelt? Emoties zijn het mooiste dat een mens ooit zal ervaren.