Al twee jaar wandel ik door de verkaveling waar huizen als paddenstoelen uit de grond rijzen. De vele werkmannen, ook al bijna twee jaar dezelfde, kennen mij dus al. Wandelend door weer en wind. Vanop de stelling zwaaien of fluiten ze. Aan een draaiende betonmolen doen we af en toe een praatje.
Soms kan ik al eens genieten van deze oppervlakkigheid. Het ongedwongen randje aan dit soort ontmoetingen vind ik ontspannend. Voor hen ben ik waarschijnlijk de vrouw met de zwarte hond.
Het doet me denken aan de vele kanten van mezelf. Voor iedereen anders naargelang de band die we hebben.
Moederend. Luisterend. Pratend. Troostend. Huilend. Passioneel. Feestend. Rustend.
Sommige dagen heb ik het gevoel dat deze ingewikkelde puzzel mooi in elkaar past. Dat alles wat ik ben, af en toe en op zijn tijd, aan de beurt komt. Het geheel wordt meer en meer aan elkaar geweven. Het is een aangename kennismaking met een ‘ik’ die soms bijna rond is…
10 opmerkingen:
´De ik die bijna rond is´. Wat fijn, zo´n eenheid met jezelf!
mooi geschreven. En helemaal juist, ook hier.
(buiten de verkaveling en de hond dan)
Ik stel me jou als een bezadigd iemand voor.
@zapnimf:Vandaag voelt het zo, morgen kan het helemaal anders zijn ;)
waar blijft ge het halen hè? schoon, schoon... en kom gerust eens langs!!!! :-)
Mooi gevoel, soms voel ik het ook zo en soms voel ik me juist verscheurd. Maar dat laatste gevoel komt gelukkig steeds minder voor.
OT: 22 logjes van jou had ik in mijn reader staan, ik ben nu weer helemaal bijgelezen!
goede omschrijving ook van de breedte van de emoties die uit je blogjes naar voren komen.
Veelzijdig!
Zo zijn we en moeten ook zo zijn. Fijn dat het allemaal ineen past. Lukt niet altijd ...
Fantastisch moet het zijn, dat gevoel van 'bijna rond te zijn'.
Een reactie posten