Mi Corazón.

Toen ik die morgen naar het werk reed, brak mijn hart. Het spierwitte moederkonijn zat naast het lijkje van één van haar nachtzwarte babykonijnen. In het midden van de straat. De buurman met zijn drukke baan ook. Geen tijd om een degelijk konijnenhok te bouwen. Met de regen die in bakken uit de lucht viel was dit geen ochtend uit duizend dromen. In de auto denk ik over mijn weke hart…

Het liefst zie ik iedereen in mijn omgeving, inclusief mezelf, gelukkig. Leven we ons leven op een gekleurde regenboogwolk. Stromen er enkel tranen van geluk. Zo is het niet. Nooit eigenlijk.

Tuurlijk zijn er momenten van oppergeluk. Zo van die dagen dat zelfs het gras in je eigen tuin veel groener is dan eender waar.

Maar het merendeel van de tijd is er altijd wel iemand die ergens ongelukkig om is. Mijn aard is dat ik dat allemaal nogal makkelijk meeneem. Empathisch noemen ze dat. In mijn job kan ik deze karaktereigenschap zeer goed gebruiken. Op niet professionele momenten kan het nogal overweldigend zijn. Het ouder worden leerde me dat er niet voor alles een oplossing is. Ook niet in het holst van de nacht met je ogen wijd open liggen zoeken.

Terwijl ik dit neerschrijf hoor ik op de achtergrond verhalen over dinosaurussen die door de lucht vliegen. Heel vroeg hebben we liggen wachten tot de wekker 8.00 aanwees. Dat is al heel flink voor die kleine jongen die het liefst 24 op 24 uur wil spelen. Mijn huis ligt weer vol speelgoed en een knuffel kreeg ik ook al.

Vandaag wil ik ook in Sinterklaas geloven.
Piet komt door de schouw en de sint wacht buiten op zijn paard.
Simpel toch…