zondag 16 november 2008

Madre.

Het begon eigenlijk als een gewone burenbabbel. Haar zoon en vriendin bouwen een huis juist achter het onze. Als een stille, maar zeer ijverige kracht is zij ook altijd aanwezig. Om mee stenen te sjouwen en cement te draaien. In de zomer hing ze samen met haar zoon de dakgoten. Ik vond hun samenwerking geweldig.

Zo kabbelde het gesprek langs de bouw van het huis naar het woelige leven van haar zoon. Ze was ooit zo blij dat hij trouwde en daarna twee schattige kinderen kreeg. Tot op een dag zijn vrouw spoorloos verdween. Met het grote deel van de huisraad en de kinderen. Op een middag stond hij dus bij haar op de stoep. Enkel een reistas met wat kleding. Hij was in shock. Wist niets van zijn vrouw haar buitenechtelijke relatie. Het heeft jaren geduurd vooraleer hij dit te boven was.

Nu is er dus opnieuw rust in zijn leven. Een ideale vriendin, die ondertussen ook heel goed met zijn kinderen kan opschieten, een schitterend huis dat bijna af is. Kortom voorlopig niets om je zorgen over te maken.

Dan fluistert ze bijna. Het is te mooi om waar te zijn. Elke dag richt ik mij naar boven en hoop, dat het goed blijft gaan. Ik ben toen zo geschrokken van zijn verdriet dat ik het nooit meer wil meemaken. Dus ben ik nu af en toe bang, bang dat deze droom ooit zal eindigen. Normaal praat ik er niet over, dat brengt ongeluk. Raar dat ik dat tegen jou even kwijt moest, zomaar op een grijze zaterdag, en ze lacht een beetje verontschuldigend.

We nemen afscheid omdat de hond echt geen geduld meer heeft. Dit was niet zijn gedacht van een blokje om. Bij elke stap die ik zet, denk ik nog over haar verhaal. Triest met een happy end, maar toch met onuitwisbaar verdrietige sporen. Geen enkel stabiel moederhart had dit kunnen voorkomen. Ik zucht hardop en lach om mijn eigen geluid. Dan zet ik er stevig de pas en de hond kwispelt hevig. Hij is blij dat we eindelijk aan onze wandeling beginnen!

8 opmerkingen:

Anoniem zei

Ik moet ook even slikken als ik dat lees...

Anoniem zei

Moeders kunnen nu eenmaal alleen maar écht gelukkig zijn als hun kinderen het goed hebben.

Anoniem zei

Ook ik ben gelukkig als mijn kinderen gelukkig zijn.
Maar is er niet meer dan dat?
Ik denk van wel.

annava zei

"Triest met een happy end, maar toch met onuitwisbaar verdrietige sporen"
Dat is nu eens echt helemaal juist ze. Zo voelt dat bij mij ook. Knap omschreven.

Gonda zei

Ieder huisje heeft zijn kruisje... (zei mijn oma altijd, en ze had gelijk).
Sommige gebeurtenissen zijn moeilijk te verwerken.

Elsje zei

Die angst herken ik ook heel erg bij de moeder van Sjaak. Argwanend beziet ze me: ga ik haar zoon niet net zoveel pijn doen als zijn ex? Ik baal daar eerlijk gezegd stevig van. Ik ben ik en niet zijn ex... Hopelijk kan deze moeder haar nieuwe schoondochter wel zien als een ander mens dan de ex-schoondochter.
Zo, ik heb gezegd :-)

Anoniem zei

Schoondochter denkt er waarschijnlijk net zo over als Elsje, maar anderzijds begrijp ik de schoonmoeder ook wel. Het is zoals Madame zegt: het geluk van moeders is gerelateerd aan dat van hun kinderen. Niets zo erg als je kind ongelukkig zien.

Anoniem zei

Mijn huidige schoonmoeder was ook zo bang dat het ons niet zou lukken. Nu we al 9 jaar gelukkig samen zijn is ze wat meer gerust.
Je kan het niet altijd weten wanneer het geluk zal stoppen ...