zaterdag 8 november 2008

Hasta Luego!

De hele tijd kijk ik naar de kleine urne voor het altaar. Mijn blik vertroebelt door tranenwater. Voor de zekerheid stak ik een grote mannenzakdoek in mijn jas. Algauw is hij door en door nat. Ik had mij naast mijn ex-collega’s gezet. Verbonden door een gezamenlijk verdriet, ondanks het feit dat ik ondertussen al vele jaren ergens anders werk.

22 jaar is hij geworden. Zondagnacht in zijn slaap vertrokken. Alsof hij wilde zeggen, het is genoeg geweest. Een laatste afscheid in dit crematorium is zo mooi. Het grote glasraam laat de zon alle kleuren aannemen. Het is er zo sereen, zo stil. Een andere wereld. Er is veel muziek. Prachtige klanken als begeleiding om herinneringen op te halen.

Hij was omwille van zijn handicap constant heel erg gespannen. Zijn ogen schreeuwden regelmatig een hartverscheurende onmacht uit. Alle middelen werden ingezet om die verdomde spierspanningen te doen ophouden.

Zo hadden we op de leefgroep een grote schommelstoel. Wanneer er tijd was zette ik mij daarin en liet hem door iemand anders op mijn schoot leggen. De eerste minuten waren echt niet simpel, maar stilaan kwam hij tot rust. Als ik dan in zijn grote, bruine ogen keek wist ik dat het goed was.

Tijdens zijn korte leven waren er altijd heel veel mensen nabij om zijn leven zo volledig mogelijk te maken. Zondag is hij helemaal alleen vertrokken. Zonder ballast. Geen rolstoel of spalken. Vanaf nu vrij als een vogel. En ook al ben ik verdrietig omdat hij er niet meer is, ik gun hem van harte zijn vrijheid. Ga maar vliegen, lieve jongen… zo hoog je kan…

9 opmerkingen:

Anoniem zei

Alhoewel ik er een beetje droevig van word, is dit een verhaal met een happy end. Erg dubbel, erg mooi.

Anoniem zei

Heel mooi, heel triestig en vooral heel hoopgevend.

Anoniem zei

Zò mooi verwoord

Anoniem zei

ik hoop 't
voor 'm...
(dat vliegen)

Anoniem zei

Dat dubbele gevoel heb je prachtig weergegeven.

Elsje zei

ach wat een triestigheid toch voor zo'n knul. en voor jou. ik krijg er tranen van in mijn ogen...

Anoniem zei

Soms kan de dood verlossend zijn, maar het blijft naar en verdrietig.

Anoniem zei

Wat verdrietig, maar ook wat mooi. Eindelijk verlost, eindelijk vrij. Maar wat laat hij achter? Ik hoop dat het hem nu goed gaat.

Anoniem zei

Dit heb je weer heel erg mooi verwoord. Ik hoop dat hij nog lang en hoog vliegen kan. Ik word er even triestig van.
Annava