maandag 17 november 2008

El pasado.

Stel… je hebt een vriend. Een toffe en zeer populaire vriend. Hij is de grote gangmaker op, achteraf bekeken, memorabele feestjes. Je moet er dagen van bekomen en ook het nagenieten is van die aard. Je zag hem trouwen en vader worden. Hij bekende naar je op te kijken omdat je al wat verder in het leven stond. De grote spontaniteit waarmee we tegen elkaar zeiden: ik zie je graag, was heerlijk aan deze vriendschap. Een brede zwaai, zelfs als we elkaar van heel ver zagen.

Maar zoals je kunt lezen is dit allemaal in de verleden tijd geschreven. Er kwam een kink in de kabel. Aanvankelijk waren we geen betrokken partij. Gaandeweg kozen we toch ieder een andere kant. We probeerden het uit te praten, soms met veel tranen. Telkens vielen we elkaar weer in de armen en geloofden dat het goed zou komen.

Maar door veel te praten werd er ook gekwetst. Harde woorden die bij ons allebei zwaar op de maag bleven liggen, waardoor het contact onmogelijk geworden is.

Gisteren was het lang geleden dat we elkaar zagen. Het doet nog steeds raar om bijna niets te zeggen. Te doen alsof je vreemden voor elkaar bent.

Nog niet zolang geleden zou ik daar weer dagen kapot van geweest zijn. Maar ik voel de verandering. Het verwerkingsproces dat ik doormaakte werpt zijn vruchten af. Ik begin niet meer spontaan op mijn eigen hoofd te slaan. Ik word niet meer kwaad. Er is nog spijt, heel veel spijt, maar het zit op de juiste plaats in mijn ziel. Opgeborgen en afgewerkt verdriet. Stil koesteren van herinneringen, zonder dat allesoverheersende verlangen dat het toch nog goed komt. Soms zie je aan de vele tunnels die je door moet plots licht. Goed gevoel…

10 opmerkingen:

Anoniem zei

Ja, Tijd heelt alle wonden, zeggen ze dan maar toch duurt het soms heel lang.
Als het echt niet meer goed kan komen is het beter om 'afscheid' te nemen en door te gaan.

Anoniem zei

Heel herkenbaar, al zit ik midden in zo'n fase :(

Anoniem zei

héél erg herkenbaar dit,
ik maak dat ook wel eens mee en heb spijt van de woorden die ik zei,
gelukkig is het weer goed en beter dan ooit,
maar ik haat dit soort situaties...
kun je niet nog eens met elkaar praten, het is toch zonde om dit kontakt verloren te laten gaan...

Anoniem zei

Dat klinkt heel verdrietig. Het cliché van tijd is waar. En zelfkennis doet trouwens ook wonderen.

Anoniem zei

Zoals velen ook herkenbaar. Ik wil de mooie dingen die waren niet zomaar loslaten. Ik wil ze graag koesteren. Het zijn herinneringen en momenten om van te genieten.
Maar als de kloof er is, is het soms moeilijk ze te dichten.
En soms kom je dan weer andere prachtige mensen tegen waarmee het 'klikt'.
Een nieuwe steunpilaar.
een zielsgenoot.
En dat maakt het leven mee mooi.

Anoniem zei

Goed zo!

Was getekend

Anoniem zei

En ik zit momenteel nog steeds in de eerste fase. En zeer dat dat doet. Gelukkig heb ik een fijne vriendin die het verstaat. Ze blogt er zelfs over. ;)

Anoniem zei

'Opgeborgen en afgewerkt verdriet.'
Mooi gezegd.

Anoniem zei

Knap vind ik het dat je je verdriet kan opbergen en afwerken. Niet simpel, denk ik.

Anoniem zei

Dit klinkt zo oprecht gemeend. Mooi. Ook al doet het pijn.