Haar verhaal kwam uit het niets. Zomaar tijdens het drinken van een tas koffie met een koek erbij. En paar jaar geleden kon ze op zichzelf gaan wonen. Ze krijgt nog wel begeleiding vanuit een instelling. Grote beslissingen moet ze zo niet alleen nemen. Er is dag en nacht iemand beschikbaar in geval van nood. Haar verworven zelfstandigheid maakt van haar een vrij mens. Een eigen plek. De dag zelf mogen indelen en niet de routine van een instelling moeten volgen. Volgens haar onbetaalbaar.
En zo begon ze te vertellen. Als klein meisje leefde ze in een instelling waar nonnen de scepter zwaaiden. Op zondag moesten we op onze knietjes de plintjes schuren. We mochten ondertussen niet praten. Lang haar was verboden. Er werd zonder overleg de schaar ingezet en nadien afgeschoren. In de kelder was een strafhok. Er zat altijd wel iemand in. En het stonk er, naar natte vodden die op houten droogrekken hingen. Met stokken klopten de nonnen op het strafhok, zo zetten ze de gegeven straf extra kracht bij. Ons eten was altijd een brij, ’s morgens smaakte het zoet en ’s middags zout, dat was het enige verschil.
Die kleine, zwak begaafde kinderen, die niet meer thuis konden wonen, waren overgeleverd aan de grillen van gefrustreerde nonnen. Wat een ongelofelijk verhaal. Films en boeken over sadistische nonnen indachtig, doet mij niet twijfelen aan haar verhaal. Het heeft haar getekend. Ik heb haar een beetje geholpen om het verhaal af te ronden, anders was zij waarschijnlijk blijven vertellen.
We hadden het nog over sinterklaas en de kerstman en cadeautjes, maar inwendig gruwel ik van haar verhaal…
5 opmerkingen:
Je zou van minder gruwelen.
Blij dat het nu anders is en kan.
Precies The Magdalene Sisters, waarvan je ook het plaatje gebruikt. En dit was dus in Belgie? Nog recent ook?
Elsje, altijd blij dat zij niet katholiek opgevoed is. Nonnen kennen we bij de protestanten niet.
@elsje:Het zijn idd The Magdalena Sisters, het paste wel bij het verhaal.En mijn verhaal is echt en een jaar of tien geleden, uit een instelling in onze buurt.
Doet me denken aan Rosalie Niemand. Nog iemand die zich dat boek herinnert?
Een reactie posten