Conversación familiar.

Het volwassen worden van mijn kinderen en de confrontatie met herkenningspunten van mezelf, is vaak een reden tot bezinning. Als een vallende ster, zomaar uit het niets helder licht. Geen tijd om een wens te doen. Een streling langs mijn diepe kern. Alsof ik naakt voor een spiegel sta.

Zo zat ik met kleine zoon aan de ontbijttafel. Het was al laat, één uur op de middag, en ik had mijn kamerjas nog aan. Het overdadige, maar erg leuke, feestje had er stevig ingehakt. Mijn ogen, nog vaag zwart van mascara, hadden een donkere kleur. Geen zondagse pistolets vandaag. Een rommelige tafel omdat iedereen op een ander tijdstip uitgeslapen is en wil eten. We praten over en weer. Een gesprek als een kabbelende rivier die zachtjes, maar zeker, de grote zee in stroomt. Het maakt me wakker en aandachtig. Voorzichtig wikt en weegt hij zijn zinnen. Afrika. Daar wil ik naartoe. Na mijn opleiding als kinesist kan ik twee jaar Afrikaanse taal en cultuur studeren. Dan ligt de wereld open.

Ik denk niet na vooraleer ik zeg: doen jongen… en daar is die spiegel. Als jong meisje was ik weg van Afrika. Ontwikkelingswerk, dat was ik wilde doen. Het leven nam een heel andere wending. Nu zie en hoor ik kleine zoon dezelfde plannen maken. Zijn ogen schitteren, weliswaar een beetje aarzelend.

Het is wonderlijk hoe je eigen dromen kan herkennen in diegene die je het meest dierbaar zijn. Als mist lost onze fijne babbel op, en daarna gaat het over de wafel met choco die we eten als dessert. Terwijl de zon buiten schijnt kijken we vanuit een luie zetel naar een reportage over kleine olifantjes met hun toegewijde begeleiders. Een perfecte afsluiter…