maandag 13 oktober 2008

Als de avond valt.

In het weekend werken is altijd een beetje anders. De sfeer is minder dwingend. Geen therapeuten die binnen en buiten lopen. Geen tandarts of kappersbezoek. Soms heb je dan tijd voor wat individuele aandacht.

Wanneer ik T. zaterdagavond in bed leg geniet hij enorm van de voetmassage die ik hem geef. Waarschijnlijk zal hij daardoor sneller inslapen. Hij neuriet zacht zijn favoriete lied: In de stille kempen… ik zing mee, het hoort toch niemand.

Zijn kamer is behoorlijk kaal. Hij heeft het graag leeg, zonder al teveel prikkels. Hoog genoeg, bijna tegen het plafond omdat hij er anders niet afblijft, hangt een kader. Een gedicht van zijn moeder. Ze dicteerde het aan iemand, want zelf kan ze niet lezen of schrijven. In die woorden legt ze haar ziel bloot. Het immense verdriet om zijn handicap, maar ook de grote dankbaarheid voor zijn leven.

Ik las het al heel dikwijls. Nu dus weer en elke keer ben ik verrast door de eenvoudige zinnen die zo goed zeggen wat ze bedoelt.Voorzichtig leg ik hem neer en dek hem toe. Hij grijpt mijn hand om even zijn hoofd aan te raken en neuriet dan verder van het eenzaam huisje op de hei...

5 opmerkingen:

Elsje zei

Wat kun jij dit soort zaken toch mooi beschrijven, ik zit met grote ontroering te lezen.

Sabine zei

Als ik jouw schrijfsels lees, voel ik echt jouw liefde en warmte voor je mensen. Ik vind het echt heel mooi...

Anoniem zei

Ik sluit me helemaal bij Elsje en Sabine aan, wilde het ook al een tijdje zeggen, maar wist niet hoe!

adelheid zei

Zo herinner ik het mij, de warmte in dit werk, het vaak woordenloze ontmoeten. Ontroerend...

Anoniem zei

@allen:Fijn om te horen!