Het kwaad komt soms heel dichtbij. Zonder dat je er een aandeel in hebt of ook maar iets aan kan veranderen. Na een weekje bezinken probeer ik deze gebeurtenis te bekijken.
Ongeloof overstijgt alle emoties. Een verhaal van mensen bij elkaar die niet meer weten hoe het leven moet geleefd worden. De zielige leegte die erin sloop is niet aanvaardbaar. Er is geen plaats voor wederzijds respect. Stevig in het leven staan en daarmee goed zorgen voor diegene die je onvoorwaardelijke zorg verdienen lijkt wel utopisch. Dit verhaal doet ongeloof overgaan in wanhoop en de vraag groeien of kinderen dan niet meer veilig zijn in sommige milieus? Onrechtvaardigheid troef omdat je zo weinig kan doen. Tegenover een berg geweld houdt niemand stand. Zeker geen kleine, hulpeloze kinderen. Overgeleverd aan frustratie van sommige volwassenen.
Ik ben niet mee opgestapt in de optocht die was georganiseerd als protest tegen kindermishandeling. Het was nochtans wel een voornemen.Er was geen tijd door de drukte van het leven. Maar dit korte en heftige verhaal trof me diep. Spookt stil in een hoek door mijn geest.
Ze vertellen dat zijn sterretje nu schijnt aan de hemel. Maar dat was niet nodig geweest. Bumba op televisie, spelen met auto’s, smullen van een ijsje en als het avond is een verhaaltje luisteren en zoete dromen dromen. Dat had zijn leven moeten zijn. Een zieke geest besliste daar anders over.
Ik kan alleen denken hoe triestig het allemaal is. Zo heel intens triest…
10 opmerkingen:
Oeh, heftig zeg. Kan me voorstellen dat dat er bij je inhakt.
Ik ken het verhaal niet maar mijn eerste reactie als ik zoiet lees:: djeez! En dan durven ze het over boze stiefmoeders te hebben.
En: hoe kun je als moeder je vriend jouw kind nou laten mishandelen?? Dan is het toch 'wegwezen'!!
Het topje van de ijsberg, dat aan het licht kwam omdat het fataal afliep...
Het enige wat je kan doen, is je eigen kinderen nog eens stevig vastpakken en ervan genieten.
Ja, het is gewoon intriest!
Wat verdrietig zeg!
Er gebeuren veel te veel trieste dingen. Nu weer in Nederland met dat peutertje uit Staphorst. Koude rillingen!
En die gezinnen waarvan de vader of de moeder besluit eruit te stappen maar dan in ieder geval nog de kinderen mee te nemen. Zo verschrikkelijk verschrikkelijk. We horen het, we schrikken ervan, we zijn er soms van van slag.
Heel triest!
De moeder van het kleintje was zelf haast nog een kind. Een kind met schulden. Nu is iedereen verontwaardigd en geschokt en terecht maar er zijn gezinnen die het moeilijk hebben. Er zijn een aantal ouders die financieel, emotioneel en psychologisch amper voor zichzelf kunnen zorgen en kinderen hebben uit al dan niet verschillende relaties. Ik weet niet meteen een oplossing hiervoor. Misschien kunnen we al eens meer tijd maken voor mensen in onze buurt zodat we al eens iemand kunnen troosten en steunen in geval van nood ?
Ooit zei een pater tegen de klas waar ik in zat : jullie gaan minstens tot jullie 18 naar school om een diploma te halen. Voor de arbeidsmarkt worden jullie goed klaargestoomd. Voor de andere dingen in het leven, relaties en kinderen opvoeden, ligt dit al helemaal anders...
@dagoog:Mijn gedachten gaan in de eerste plaats naar dit kleine leven maar, ik probeer ook stil te staan bij het grote pakket leed dat ongetwijfeld aanwezig is bij deze gebeurtenis.
Dank je voor de wijze woorden!
Waarom ziet niemand zoiets voor het fataal afloopt, vraag ik me telkens weer af.
Inderdaad intriest.
Hoezo? In sommige milieus?
Dat gebeurt in alle milieus volgens mij.
Een reactie posten