vrijdag 6 juni 2008

Time.

Het was jaren geleden dat ik haar gezien had.
In die jaren die voorbijgingen was ik het zo een beetje vergeten.
Een beetje vergeten hoe het voelt om een héél groot deksel op je neus te krijgen.
Of een stamp in je buik waar je helemaal dubbel van plooit.
Een gemene hoge hak op je fijne kleine teen.
Nu nog voel ik de enorme frustratie van dat moment.
Het moment waarop ze mij kraakte en,
de grondvesten van mijn persoonlijkheid grondig afbrak.
Door omstandigheden waren we niet gedoemd om te blijven samenwerken,
en we gingen onze eigen weg op hetzelfde werk.
Meestal hoorde ik via via de verhalen over haar levensloop.
Het ene ongeluk volgde het ander op.
Haar moeilijk karakter indachtig,
kon er niemand echt wakker liggen van haar levensweg.
Maar 2 jaar geleden kreeg ze borstkanker.
Dat vond ik erg, dat kon ik, want de wonden aan buik en teen
waren ondertussen goed genezen.
Met de moed der wanhoop is ze nu toch terug aan het werken.
In 8 jaar, zolang zag ik ze niet, kan een mens volledig veranderen.
Ik stond er vlakbij en herkende haar niet.
Een inmens triestige blik, grote en diepe rimpels, en heel mager.
Van die grote, tirannieke, luide vrouw rest alleen nog een schaduw.
En ik... had alleen maar medelijden...
Eerlijk gezegd een raar gevoel tegenover iemand waar ik eens zo kwaad op was.
Vergeten en vergeven is het niet.
Maar kwaad ben ik ook niet meer.
Tijd kan veel doen met een mens,
vooral veel genezen.

2 opmerkingen:

zapnimf zei

Zou je deze reactie ook hebben gehad als ze blaakte van gezondheid en nog lekker veel arrogantie uitstraalde?

Anoniem zei

@zapnimf:
Wss niet, dan was ik mss wel opnieuw kwaad geworden...medelijden had zeker zijn invloed.