Ik heb de witte water-lelie lief,
daar die zo blank is en zo stil haar kroon
uitplooit in't licht.
Rijzend uit donker-koele vijvergrond,
heeft zij het licht gevonden en ontsloot
toen blij het gouden hart.
Nu rust zij peinzend op het watervlak
en wenst niet meer...
Frederik Van Eeden (1860-1932)
1 opmerking:
In mijn eerste grote theaterproductie zong ik dit uit volle borst. En vanavond moest ik daar weer aan denken. Fata morgana gezien? ;-)
Een reactie posten