De bons.

Ik kon het van mijlen ver zien aankomen.
Hoe gelukkig en zeer zichtbaar content hij ook was.
Maar ik had er geen vertrouwen in.
Geen vertrouwen in haar.
De jonge deerne die deze lieve, oudere man wist te strikken.
Jonge, deerne is héél lief uitgedrukt.
Ze was meer een wulpse, hevigheid zelve.
Eentje die een man kon gebruiken om voor haar te springen en te lopen.
Drie jaar heeft het toch geduurd, veel langer dan iemand kon vermoeden.
Maar nu heeft hij dan toch de bons gehad.
De bons met een stevige klap.
Zijn 'lieve' vriendin had al een half jaar iemand anders.
En niemand was op de hoogte, hij nog in het minst.
Ik kreeg enkel een sms met de mededeling en, dat hij er niet over wil praten.
Dat moeten we dan maar respecteren, bedacht ik me.
Maar na een paar weken zorgen maken vandaag toch maar eens even gepolst.
Gaat het een beetje?
Het antwoord was nee, heel overtuigend nee...
Ik weet nog altijd niet wat me overkomt.
Hij woont nu in een appartement met nieuwe meubels.
Nieuwe meubels omdat hij zijn oude weggaf aan de dochter.
Die eigenlijk verplicht het huis uit ging omwille van de verliefdheid van pa.
Maar het is er ongezellig en, eenzaam.
In dat nieuw bemeubeld appartement.
Het is er leeg en stil.
En nogmaals, ik ben weet niet wat me overkomt.
Arme hij.
En stomme zij.
Dat je iemand niet graag meer ziet,
en dan wil stoppen met de relatie, ok.
Maar doe het dan een beetje in stijl.
Zo in de stijl van respect en begrip voor degene die je liefhad.
Ik had hem graag een knuffel gegeven.
Gewoon een vriendschappelijk hart onder de riem.
Maar collega's onder elkaar zijnde hier toch maar van afgezien.
Eigenlijk vind ik dat hij veel beter af is zonder haar,
hopelijk heeft hij dit ook snel door...