Bij wijze van inleiding even ontspannen met een zoektocht naar de hond.
Heel wat geklik, en altijd op het foute moment.
Ik ben nooit snel genoeg, hoe fotografeer je een lopende hond?
Met een diepe zucht knik ik gisterenavond de maan toe,
sta er van te kijken hoe vol ze is.
Zij laat zich niet uit haar lood slaan,
blijft onveranderlijk om de zoveel tijd in volle ornaat schijnen.
De avond was boeiend.
Allemaal mensen bij elkaar die niet zomaar in het leven willen staan.
Het gaat om mensen die de kracht in zichzelf willen ontdekken om te groeien.
Luisteren naar levensverhalen en zelf je eigen verhaal mogen vertellen.
Proberen te begrijpen,
dankbaar zijn voor elke vorm van herkennning of begrip.
En dan kijk je naar de maan,
bibber je even omdat de avond koud is.
En dan ga je verder op weg,
met alles wat je hebt...
stevig vast in je eigen twee handen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten