Piepklein leven.

Eigenlijk ken ik hem zelf niet. Alleen de verhalen over deze jongeman. Dat het maar een nietsnut is die geen werk kan vinden en of houden. Zijn appartement dat er maar triestig bij ligt. Zopas hoorde ik nog dat hij met een stel vrienden naar Polen trok. Zijn vrienden waren al thuis maar hem hadden ze achtergelaten, en niemand wist waar hij zat tot hij opeens weer opdook. Zonder verhaal of uitleg. Via zijn tante volg ik het verloop van dit jonge leven.
Ik moet altijd nadenken over zulke verhalen.
Waar heeft hij de boot gemist en hoe komt het dat hij zijn leven niet op het juiste spoor krijgt?
Ik weet dat hij grootgebracht is bij zijn grootouders. Die mensen die hem nu nog altijd verwennen omdat ze medelijden hebben. Zijn ouders zijn zelf van zoekende aard dus daar kan hij ook niet terecht.
Op een dag komt zijn tante bij ons met twee piepkleine tomatenplantjes.
Die had hij meegegeven omdat hij hoorde van mijn pogingen om wat groente in de tuin te zetten.
En dan denk ik, nietsnut? leegloper?
Zaadjes kopen, zaaien, uitplanten, doe je niet zomaar.
Dat doe je met liefde, geduld en zorgzaamheid.
Ik was erdoor gepakt en wilde hem even opbellen. Maar ja, niet werken geen geld ook geen telefoon, dus uitgebreid mijn dank overgebracht aan de tante.
Al een paar weken staan ze op de vensterbank en verzorg ik ze heel goed.
Drie blaadjes hebben ze al, of beter gezegd hadden...
Gisteren hielp ik een paar vliegen naar de vliegenhemel en raakte met effect mijn tomatenplantjes. Drie blaadjes vlogen de lucht in.
Zal het plantje sterk genoeg zijn om te overleven naar het voorbeeld van zijn gulle gever?
Stomme vliegen ook...