De zon scheen ongenadig hard.
Het eerste festival van een, hopelijk, lange hete zomer.
Blote voeten jeugd alom, love and peace also.
Een feest met multiculturele allure.
Ik proefde en vond dat het goed was.
Deze vrouwen stonden vlakbij. Ik zag ze kijken en wegdromen bij de marrokaanse headliner.
Ze genoten, dat zag ik wel, maar toch merkte ik een zweem van heimwee op.
Het kan mijn eigen interpretatie geweest zijn.
Hun blik bleef op het grote podium gericht, door niets of niemand afgeleid.
Ik kon het niet laten, moest toch ook weer even wegdromen.
Waarom woonden ze hier, wat drijft een mens om in een totaal andere cultuur te gaan leven?
Hopelijk hebben ze genoten van een stukje muziek uit eigen land.
Het was een zalige zaterdag,
salsa met de huisgenoot en tapas in het gras...
verenigd
met mensen
allerlei...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten