Klara zegt nee.

Ik loop door Leuven en zoek eigenlijk wat zomerkledij. Het lijkt allemaal niet voor mij bestemd. Alles wat ik aanpas is al even snel terug uit. Na twee winkels en evenveel pasbeurten geef ik het op. Met dit opgeven valt er een last van mijn schouders. Ik zet mij op een terras, bestel een koffie en kijk rond. Alsof het zo moest zijn lees ik in grote letters:
Alle boeken 80%!
The place to be...
Met een grote zak kom ik terug buiten, en helemaal geen gat in mijn budget.
Dit boek heb ik in één ruk uitgelezen en met graagte had ik er meer voor betaald.

Klara zegt nee, geschreven door Soazig Aaron.

In het voorwoord lees ik dat er binnen afzienbare tijd geen overlevenden van de vernietigingskampen meer zullen zijn, geen persoonlijke of lijfelijke herinneringen aan de ervaringen met de dood in de nazi kampen. Er zullen geleerde studies verschijnen omdat de levende bronnen zijn opgedroogd. Schrijvers en dichters kunnen de stem van velen waarborgen.

Klara is terug. Zo. Daar staat het. Ik moet dit opschrijven, dan wordt het werkelijkheid.
Zo begint Angelika, Klara's schoonzuster, haar dagboek, en zo begint een aangrijpend boek over liefde in tijden van oorlog, over de liefde van een moeder voor haar kind.
In de donkerte van de nacht lees ik het uit en ben geschokt door het onuitsprekelijke leed van de hoofdpersonages. Die nacht droom ik van afscheid en verdriet. Ik word de morning after wakker in een onnatuurlijke houding, bewijs van onrust. Gepakt door het verhaal van Klara die door de gruwel die ze meemaakte elk moedergevoel kwijt is.
Het boek ligt naast de vaas met mooie pioenrozen, ik kijk er vaak naar en denk aan de vele Klara's.
Ik hoop inderdaad samen met de schrijver van het voorwoord en nog vele anderen dat er jaarlijks herdenkingen zullen zijn, dat niemand zal toelaten dat deze gebeurtenis op de tijdslijn vergeten wordt.