Dagje uit.

Lesgevers en cursisten vieren een jaar hard werken met een dagje uit.
De Zoo ligt er op sommige plaatsen troosteloos bij.
Vergane glorie, denk ik bij mezelf.
De dieren in kooien, en vooral die achter glas gedragen zich lusteloos of zijn dwangmatig bezig met een achtergebleven takje.
Ik blijf het triestig vinden die grote,
fiere beesten weggestopt in een kooi voor de rest van hun leven.
Nooit door de steppe rennen, in de jungle slingeren aan de bomen,
rollebollen in het hete zand van de woestijn.
Enkel de zeehondenshow kan mij een beetje bekoren,
voor deze dieren tenminste nog wat uitdaging in hun leven.

Maar het gevoel wat ik hier bij had kwam eigenlijk niet aan bod.
Was van zeer ondergeschikt belang.
De hele dag voel ik grote, zachte handen in de mijne schuiven.
We stappen door de milde lentezon, eten onze boterhammen samen op.
Ik luister naar het verhaal van de hand die op dat moment in de mijne rust.
Kleine en grote zorgen, plagerijen en zotte verhalen.
Allemaal op maat van mensen met een beperking, naar mijn gevoel altijd groots in eenvoud.

Als afsluiter stonden we op de grote kiosk te zingen.

Ik hou van U, Ik hou van U, Ik hou van U.
Geef me een kus, voor de laatste bus...

Volgend weekend DE kroon op het werk, de jaarlijkse tentoonstelling.
Veel vanalles en nog wat deze week,
dus morgen een heerlijk dagje huis en tuin...