Avondwandelen.

Het laatste blokje om.
De zware avondlucht doet me af en toe stil staan en diep ademhalen.
Zoals elke avond tijdens dit scenario denk ik niet veel,
gewoon de hond uit laten.
Tot opeens mijn hart bijna uit mijn keel springt.
Ik zie een klein hoofdje rechtop staan in de meidoornhaag langs de kant.
Schoorvoetend ga ik dichterbij, bang om iets te ontdekken... fritzel en andere verhalen indachtig.
Wie haalt het in godsnaam in zijn hoofd om een pop rechtop in de meidoornhaag te zetten?
Waarschijnlijk heeft één of andere poppemoeder haar kleinood achtergelaten.
De bejaarde dame in het huis achter de meidoornhaag bedoelde het goed,
en hopelijk maakt ze vandaag een klein meisje gelukkig.
Maar het was zo een schrikwekkend zicht,
die pop met grote open ogen in het schijnsel van de straatverlichting.
Opgelucht stap ik verder naar huis,
en pluk nog een bos margrieten aan de kant.