Avondwake op donderdag.

God heeft ons geen kalme reis beloofd
maar een veilige thuishaven.

Dit lees ik op zijn doodsbrief.
Ik moet eerlijk zeggen voor mij geen duidelijk godsbeeld,
geen adoratie in de woorden van 'uw wil geschiede'.

Vorige week luisterde ik al met grote verbazing.
Ze spraken van dankbaarheid waarmee we afscheid nemen zodat god hem welkom kan heten. Vond ik bedenkelijk... Waarom dankbaar?
Ik denk aan de moeder die haar kind kwijt is, misschien is haar godsbeeld wel heel duidelijk en hoopt ze op een vaderlijke figuur met open armen aan de overkant.
Na dit gebeuren vraag ik me elke dag af,
kan een god je helpen als je hart gebroken is?

Vandaag zal ik weer in een kerk zitten,
omarm ik weer een moeder
en huil weer mee.
Een mooie, fijne, lieve jongen heeft ook de oversteek gemaakt.
Heel onverwacht, zonder teveel geluid...
Ik had hem drie jaar in mijn klas.
Schilderen, tekenen, kleien... alles deed hij even graag, altijd met dezelfde overgave.
Zijn broer, waarmee hij alles samen deed, blijft verweesd achter.

Nu is hij er niet meer, en we nemen afscheid.
Ik word er een beetje triestig van.