Zondagfilm.

Het is al laat als we onderuit zakken in de grote filmfauteuils. Vanaf het eerste moment ben ik gepakt door deze film. Het vrouwelijk hoofdpersonage dat me aan iemand doet denken, de muziek die je raakt diep binnenin. In het jaar dat kleine zoon geboren is bezetten chinese studenten het Tiananmen plein. Ze eisen vrijheid en democratie. Met geweld worden ze verdreven en duizenden studenten laten het leven op het plein van de vrijheid. Tegen deze achtergrond schetst de regisseur de intense liefdesrelatie van twee studenten. In China was de film op allerlei manieren taboedoorbrekend en de regisseur kreeg 5 jaar filmverbod. Het leven van de studenten wordt zeer authentiek afgebeeld en staat in schril contrast met het leven van onze studenten. Stil maar rijker geworden door deze mooie beelden rijden we huiswaarts...