Levenswerk.

Louter toevallig bevond ik mij vorige week in het gezelschap van 'oudere moeders'. De kinderen zijn het huis al een tijdje uit en de fase van het lege nest syndroom zijn ze al vergeten. Ze zijn nog erg vitaal en genieten van de herwonnen vrijheid.
Ik zit erbij en luister.
Al snel krijg ik het gevoel onder lotgenoten te zitten. Ze concluderen heel nuchter dat 'HET' nooit overgaat. Het zorgen voor, bezorgd zijn om, meeleven en meehopen, en vooral zo graag willen dat het goed gaat met je kinderen. Ze zijn het met elkaar eens dat je geen keuze hebt. Je krijgt het er gratis bij als je leven doorgeeft. Het besef komt stilaan. Je verlegt steeds de grens. Eerst moeten ze doorslapen, zelf eten, opkomen voor zichzelf, keuzes maken, leren om teleurstellingen te verwerken... kortom zachtjes groot worden. Na grote en kleine hindernissen zijn ze zelf de grote overwinnaar. Je doet het aanvankelijk samen maar gaandeweg moet je meer en meer loslaten. Op een bepaald moment besef je dat je enkel kan toekijken, soms met een bang, bang hart.

Daar moest ik allemaal aan denken toen grote zoon met fijn nieuws thuis kwam. Hij kreeg een job aangeboden op de plaats waar hij stage deed. Nog een laatste stuiptrekking in de vorm van zijn eindexamens en hij kan aan zijn loopbaan op de arbeidsmarkt beginnen.

En toen wist ik weer heel goed wat ze bedoelen, ik juich en supporter keihard mee. Een dikke knuffel rond zijn stoere lijf en ik geniet om te zien hoe fier hij is. Het is een levenswerk, moederen en vaderen...denk ik, terwijl een stel leeuwerikken speels huppelen op het gras en ik geniet van het eerste tasje koffie van een nieuwe dag.