Geef me dan een spuitje...

Ik schrijf wel op een briefje dat het per ongeluk is gegaan...
Spijtig genoeg is dit niet voldoende.
Al een hele tijd ben ik er mee bezig, hoe en wanneer sterven... als je zelf nog kan beslissen.
Na vorige week door deze mens en zijn keuze weer helemaal op de voorgrond.
Als de wereld steeds onduidelijker lijkt? Is dat het moment...?
Wanneer vertrouwde mensen uit je omgeving vreemden worden?
Als ze je zeggen dat je lichaam op is en niet meer kan genezen?
De enige zekerheid die ik heb is dat mijn geliefden ongelukkig zullen zijn wanneer ik dit aardse rijk verlaat.
De rest is één groot vraagteken.
Ik kijk in de spiegel van mijn ziel, leg hem bloot...en praat erover met de huisgenoten om zo mijn verlangens en wensen kenbaar te maken.
Het liefst zo ik thuis sterven in een vertrouwde omgeving met de mensen die ik graag zie in de buurt.
Ik zal proberen hoopvol te zijn na slecht nieuws, maar als er een moment komt wanneer men zegt je dagen zijn geteld wil ik zelf beslissen hoe het eindigt.
De helderheid van geest verliezen vind ik angstaanjagend.
Niemand heeft voor deze angsten een glazen bol.
Ik hoop nooit te moeten eindigen in foetushouding op een bed of in een rolstoel aan het raam, doelloos ronddolen omdat je geest je heeft verlaten evenmin niet.
Maar simpel gezegd, zo moeilijk uitvoerbaar blijkt nu de laatste weken...
Mijn wens is toch een wetsvoorstel waarin staat dat ieder leven persoonlijke eigendom is en dat je het recht in eigen handen mag nemen.
Niemand beslist zomaar vandaag om morgen te sterven.
Als je klaar bent met leven, om welke reden ook, laat het alstublieft iedereen gegund zijn om in alle rust en vrede afscheid te nemen.