Aardbeien op de vroege morgen.

Voor ik naar de bakker ga, effe checken bij de huisgenoten of er nog wensen zijn. Kleine zoon zegt heel beslist ' een aardbeientaart ' ... mmm... zo op de vroege morgen? In de koeltoog staat er één taart met aardbeien, een eindje weg van het ander gebak, alsof ze is voorbestemd om in mijn boodschappentas terecht te komen. Is het toeval? Ik weet het niet, maar soms rijgt het leven zich zo mooi aan elkaar, passen de puzzels heel erg juist. Zogezegde toevalligheden die een pad van vervolmaking vormen. Het leven, mijn leven. Ik voel dat ik besta. De lucht dekt me toe met een lappendeken, niet één en dezelfde kleur of vorm maar veel en vanalles nog wat. Zacht is de grond onder mijn voeten. Veerkracht in diezelfde grond. Ik sta. Op weg gaan, doorgaan, vallen en opstaan. Wat een aardbeientaart al niet doet met een mens...