Zelfs een grote hand is snel gevuld.

Gehaast loop ik door de hema.

Ik moet namelijk zeer dringend.

Plots lijkt alles even stil te staan.

Een klein kinderhandje strijkt langs mijn hand en nestelt zich erin.

Prompt sta ik stil.

Het lijkt in slow motion dat ik naar beneden kijk.

Ik zie een lachende kleuter.

Haar moeder kijkt me verbaasd aan alsof ze zich wil excuseren.

Ik antwoord met een brede smile terug,

en de vogels in mijn hart fluiten een vrolijk lentelied.