Worsteling.

Toen onze vorige overburen verhuisden waren we heel blij.
Weg gevaarlijk grote hond die tegen de ramen opsprong als we passeerden.
Dag aan de moeder die alleen maar kon roepen tegen die arme dutskes van kinderen.
Onze nieuwe overburen zijn heel lieve, jonge mensen.
Altijd vriendelijk goeiedag.
Maar al een paar weken blaft er ergens onophoudelijk een hond.
Ik wist niet van waar het kwam tot een paar dagen geleden.
Onze nieuwe overbuurvrouw ging wandelen, ze deed tenminste een poging.
De kleuter van drie op een grote plastieken tractor,
een baby in de buggy,
en een dolle jonge labrador aan de leiband.
Zo een leiband die uitrekbaar is en waardoor de hond dus alle kanten uitgaat.
Ze stappen honderd meter ver en doen daar gemiddeld een half uur over.
Het is een gevecht om het kind op de tractor aan de kant te houden,
trekken aan de hond om hem naast haar te laten lopen,
en ook proberen recht te rijden met die buggy.
Elke avond, als ik thuis ben, en mijn aperitiefje heb ingegoten komen ze voorbij.
Het doet me wat denken aan de stresstoestand van vroeger.
Altijd snel snel eten maken, altijd in gedachten vanalles en nog wat dat dringend moet gebeuren.
Ik ging full-time werken en kleine en grote zoon waren ook kleuters.
Het was vaak kunst en vliegwerk om alles geregeld te krijgen.
Op dat moment een viervoeter in huis zou een ramp geweest zijn.
Nu werk ik halve dagen en heb tijd voor vanalles en nog wat.
Grote en kleine zoon leven nu hun eigen drukke leven.
Als ik die lieve overbuurvrouw zie worstelen heb ik toch met haar te doen.
Ik ga haar toch eens aanspreken en voorstellen om samen te wandelen,
zou ze daar blij mee zijn?
Wordt vervolgd...