Nieuws.

Ze is een tijdje geleden dertig jaar geworden.
Onze verjaardagskalender in het kleinste kamertje helpt me onthouden.
Het is precies nog maar pas geleden dat ze hier heel veel over de vloer kwam.
Onze oppas van jaren geleden voor kleine en grote zoon.
Toen we geen oppas meer nodig hadden kwam ze regelmatig binnen om bij te kletsen.
Ze had mooie dromen, wilde geen huisjeboompjebeestjeleven leiden.
De wereld zien dat was haar plan, hoe ze dat ging verwezenlijken was niet echt duidelijk.
Maar dat hoorde ook bij haar, we zien wel wat het leven in petto heeft.
Op kamp met de bouworde kwam ze haar prins op het witte paard tegen.
Een mooie, lieve, avontuurlijke ingenieur die ook op weg wilde naar andere horizonten.
Samen vertrokken ze naar Syrië voor drie jaar.
Ze leefden er tussen de lokale bevolking, werkten mee aan een project voor het bouwen van waterputten en ze ging ook werken met de inlandse vrouwen op een schapenboerderij. Daar leerde ze vlot arabisch praten.
Terug in België gingen ze op een biologisch-dynamische boerderij werken.
Ze huurden een klein, historisch huisje in Brugge.
Een wolk van een dochter werd geboren.
Mijn bezoek op een zonnige dag in Brugge zal altijd een mooie herinnering blijven.
Deze zomer namen we weer afscheid.
Ze kochten een grote auto, een degelijke tent en vertrokken naar Portugal.
Nu trekken ze daar rond van de ene boerderij naar de andere.
Ze werken er een tijdje voor kost en inwoon en gaan dan verder op weg.
Een lange, gelukkige mail kreeg ik van haar.
De vrijheid die prioriteit is in hun leven beleven ze daar ten volle.
Het is een mooi verhaal...
en ze hebben een belangrijk plaatsje in men hart,
één van de dagen zet ik me op mijn gemak om hen een lange mail terug te sturen.
En zo blijven we over alle grenzen heen verbonden met elkaar.