Mijn wijflijf.

Gelezen bij tantieris deze wijvenweek.

Voor deze nog steeds zoekende blog een uitdaging.

Stilstaan bij je eigen lijf.

Nu ik de kaap van veertig gepasseerd ben toch wel een thema dat zich regelmatig op de voorgrond schuift.

Vooral wanneer mensen onverwacht genomen foto's onder mijn neus schuiven.

Dan wil ik heel erg hard gillen.

Ik zie mezelf, voorzichtig gezegd, wat ouder worden.

Het jeugdige, frisse uiterlijk is zogoed als verdwenen.

Wildgroei op bovenlip en kin moet eens per maand professioneel verwijderd worden.

Ik herinner me de eerste keer dat ze me in de trein met 'Mevrouw' aanspraken.

Lang nadat grote en kleine zoon geboren werden was ik nog steeds juffrouw als ik alleen op stap was. Die eerste keer was een ommezwaai in mijn leven.

Mijn echt slanke lijf is ook weg.

Het deint uit en mijn vel is niet meer zo strak.

Sporten in fitnesscentra is niets voor mij, ik gruwel van zweten in groep dus de enige beweging voor mijn loszittend vel is wandelen met de viervoeter en daar moet iedereen het mee doen.

Ik laat mij wijsmaken dat wandelen één van de betere sporten is dus ik ook weer gerustgesteld.

Met dit schrijven en erover na denken kom ik tot de conclusie dat het best meevalt.

Ik durf gerust met een vogelnest op mijn kop en zonder te douchen naar de bakker.

Ga vooral lopen als je me in het bos tegenkomt met mijn regenboogkleurige botten en regenjas uit de jaren stillekes.

Voor mijn koude hoofd te beschermen doe ik een muts op van de zonen die eigenlijk niet bestemd is voor een moeder na de veertig.

Sommige dagen is voor mij proper zijn genoeg.

Ben ik dan tevreden met mijn lijf?

Misschien wel... voor mij alleszins geen grote frustraties,

want de rust in je hoofd die je cadeau krijgt bij het ouder worden is mij veel meer waard dan alle zogezegd belangrijke uiterlijkheden.

Dus vandaag ode aan alle wijvenlijven in blogland en ver daarbuiten.

Laat ons fier zijn op borsten, buik, billen... van welk formaat ze ook zijn.

Jihaa!