Boomgaard.

Het is gedaan, afgelopen.
Voortaan zal de zondagavond er weer anders uit zien.
Gisterenavond omstreeks elf uur liep de allerlaatste eindgeneriek over het scherm.
Katarakt en zijn mensen waren mooi en levensecht.
Ik heb genoten en natuurlijk geweend bij het mooie einde.
Het leven om en rond de fruitbomen beleef ik al een hele tijd.
Al jaren doorloop ik de appelbomen aan de overkant van onze straat.
Ik volg het proces van zo goed als dode boom tot het moment van de pluk van rijpe appels.
Het is boeiend.
In de winter staan de bomen op wacht. In de herfst krijgen ze een flinke snoeibeurt.
De lente is er om te groeien en te bloeien.
Tijdens de late zomer is er de pluk.
Vanaf nu gaat het heel snel.
Takken staan op barsten om hun knoppen de vrije loop te laten gaan.
Het weer wordt argwanend in het oog gehouden door de appelboeren.
Vlagen van regen of hagelbuien en vorst kunnen al dat prille groeien op korte tijd verwoesten.
Nog even geduld en de appelbloesem en zijn geur overheersen de velden.
Vermoedelijk zal ik dan een keertje extra met de viervoeter op stap gaan.
Het leven volgens de seizoenen is ook het verhaal van mijn eigen leven.
Ik ontwaak uit een winterslaap, schud het winterkleed van me af...