Stress...

Zenuwachtig zie ik haar rondlopen. Op het podium staat haar zoon en de band klaar om op te treden. Ik zie en hoor haar aanmoedigingen geven die, vooral bij de jonge gasten, niet veel indruk maken. Weer terug en nu op weg naar de man van het geluid om ook die weer de 'juiste instructies' te geven. Dan weer naar mij en... wat denk je? zouden ze het goed doen...? Ik probeer haar vooral te kalmeren en rustig te houden. Geniet er gewoon van... probeer ik nog eens...
Na de eerste noot van de sound-check grote paniek... het geluid staat veel te hard!!
Ze vliegt naar het podium om weer vooral goed advies te geven. Haar zoon blijft ook rustig en zegt door de micro dat het geluid te luid staat en of er iets aan gedaan kan worden. Opgelost denk je... neenee... zo blijft het maar doorgaan... tot de laatste noot heeft geklonken. Na het optreden sta ik te praten en hoor ik dat ze al naar huis is. Ze voelde zich niet zo goed... een beetje hyperventilatie van zich druk te maken.
Vanmorgen belde ik haar op... hey gaat het goed met je?
Jaja, alleen ik heb zoveel stress en eigenlijk moet ik dat voor niets hebben want ik werk niet en mijn kinderen zijn op kot en studeren goed en ik heb heel de week alleen voor mezelf en mijn man en ik kan tennissen wanneer ik wil dus... waarom zou ik stress moeten hebben...he? Eigenlijk zou ik gewoon gelukkig moeten zijn.
Tja, klinkt herkenbaar.
Vooral dat alles goed willen doen en ook verlangen dat je kinderen alles zo goed mogelijk doen!
En dat ze vooral hun hoofd niet te dikwijls moeten stoten want dat je ze niet ongelukkig wilt zien.
De stappen die ze maken zijn soms veel te groot voor een moederhart, en dan wil je roepen en tieren niet zo snel, niet zo veel en wees voorzichtig!
Het ergste is dat je ze echt niet kan behoeden voor allerlei zeer.
En dat je soms moet toekijken op ongelukkig zijn zonder er iets aan te kunnen veranderen.
Maar vooral hier bewust van zijn en leren elke dag opnieuw los te laten.
Verdriet, teleurstellingen, ontgoochelingen en meer van dit alles horen gewoon bij het leven.
Relativeringskunstjes, elke dag opnieuw!
Groot worden, soms gemoedelijk zachtjes... soms met stevige horten en stoten...
Zelfs moeders na de veertig moeten elke dag weer opnieuw leren en proberen.