Het is een jaarlijks terugkerende uitstap, De Olmense zoo. Maandag had ik mijn collega’s nog proberen te overtuigen. Parken voorgesteld, wandelpaden geschikt voor rolstoelen aangekaart. Het heeft niet mogen baten en zo liep ik dinsdag uur na uur meer over mijn toeren rond in dat grote Olmense bos.
Zo zag ik:
Doodshoofdaapjes die spelen met grote dode vissen aan de
kant. Het water is helemaal overwoekerd door planten en bevat geen zuurstof. Met
open bekken dolen de overlevende vissen aan het wateroppervlak. Apen eten
volgens mij geen vissen dus liggen ze te rotten in de blakende zon.
In een kleine kooi zitten twee majestueuze uilen. De verzorger
komt de kooi binnen en duwt de uil een dode muis onder zijn bek. De uil draait
zijn hoofd om en toont geen enkele interesse voor het voedsel. Ook als de
verzorger buiten de kooi is raken de uilen het eten niet aan. En blijven
stokstijf zitten.
Ik loop over de hangbrug waar het beren bos zich bevindt. Een
grote bruine beer kijkt wanhopig omhoog naar iedereen die passeert. Het doet me
denken aan een blik van een circusbeer aan een ketting die ik ooit zag. Ze
leven samen met witte wolven die schuw langs de kant lopen en op hun vacht zijn
de afdrukken te zien van berenklauwen.
Mijn lijst is te lang om volledig neer te schrijven.
Vannacht droomde ik over zwarte panter en gorilla ogen. Over opgesloten ten
toon gesteld worden in te kleine en vieze kooien. Vanmorgen schreef ik het neer
op het contactadres van de Olmense Zoo.
Ik hoef geen antwoord maar hoop dat het
een kleine hint van bewustwording kan zijn.
2 opmerkingen:
Erg... Verschrikkelijk erg... !
Lie(f)s.
hoe goed de bedoelingen van verzorgers en dierentuineigenaars ook zijn, dieren horen niet thuis in een kooi. Dierenliefde betekent dieren thuislaten in hun biotoop. Het nabootsen van hun leefomgeving leidt meestal tot hilarische toestanden.
Een reactie posten