Serrewensen.

In de winter ben ik altijd jaloers op hen. Dan zitten ze met hun gerimpelde handen en verweerde gezichten aan het kleine kacheltje. Ik kan natuurlijk niet horen wat ze vertellen. En waarschijnlijk kom ik het ook nooit te weten. Het is een mannenaangelegenheid.

Als het zomer is, en de serre te heet, zetten ze de ramen open. Druiven en tomaten groeien er weelderig. Dat kan je zelfs van buiten zien. Dit jaar kocht ik mijn tomatenplanten bij hen. Zo kwam ik het erf eens op en kon ik de boerderij van een andere kant zien. Geen sprietje onkruid en tussen de rijtjes het zand vers geharkt.

Maar eigenlijk wilde ik vooral vertellen over het kleine paleisje in hun tuin. Kijk zelf maar.


Kan er mij iemand zeggen waar je zoiets koopt? Een beetje hetzelfde maar dan wat kleiner. Zodat het ergens in de tijdtussendoorlijke tuin past.

Want in de winter voel ik me al warmen aan een klein kacheltje. En in het voorjaar lees ik een boek met de eerste lentezon in mijn rug. Ik proef zelfs al sappige tomaten en zoete druiven.

Dat zie ik wel zitten. Helemaal eigenlijk…