Ik was op bezoek in het grote gezin. Nieuw leven, voor de zesde keer. Even kreeg ik de kans om te kijken en een praatje te doen met de kersverse moeder. Al snel bevond ik mij op weg met de rest van de bende voor een ijsje. Mijn twee handen gevuld met de kleinste handjes. De grote mensjes vertelden om ter meest. Ik wist niet goed waar eerst te luisteren. Zo goed mogelijk probeerde ik mijn aandacht te verdelen en hier en daar overhellende ijsjes te redden.
Terug thuis van de ijsjestocht, is er de kraamzorg en familiehulp. Voor mij ook het teken om te vertrekken. Veel handjes zwaaien mij uit.
De lucht zindert van de hitte. Vanuit het bos waarlangs ik fiets, klinkt het zomergeroep van de krekels. Ik voel de zonnestralen op mijn gezicht branden. Vergeten van het potje te smeren, denk ik weeral te laat.
Mijmerend, over dat grote gezin, fiets ik verder. Altijd wel iets te doen. Veel was te wassen en hongerige maagjes te vullen. Ik begin aan een berekening. Aardappelen en brood in grote hoeveelheden. En dat is alleen de praktische kant. Waarschijnlijk is dat nog wel te overbruggen. Het zal altijd bezig zijn maar ja… dat is ten huize tijdtussendoor niet anders.
In vergelijking met hen is mijn gezin vrij klein. Met ondertussen twee opgeschoten kerels. Er is tijd om tijd voor mezelf te nemen. Ruimte voor creativiteit en zelfontplooiing.
Maar het is dat emotionele. Dat ze zo dicht op mijn hart zitten ook. Dat delen door twee is voor mij al een hele wiskundige berekening. Dan heb je nog het onvermijdelijke loslaten. Een kusje op een pijnlijke knie is er niet meer bij. Meestal is het zien dat ze worstelen en er niets aan kunnen doen, omdat dat nu eenmaal groot worden is.
Tijdens deze overpeinzing fiets ik langs de boer met zijn overheerlijk hoeve ijs. Ik trakteer mezelf. Inclusief een dot slagroom. Deze momenten zijn broodnodig voor mij. Om er op andere momenten helemaal voor het gezin te zijn.
Het zijn zo van die dagen dat je blij kan zijn om keuzes die je ooit maakte…
3 opmerkingen:
het hele leven is keuzes maken hé,
ik kom naast je zitten en lik ook eens flink aan een ijsje, misschien dat dat lucht geeft voor mij :-)
Niet zo evident meer , zo'n grote gezinnen hé..Maar je hebt gelijk..Er is altijd wel wat te doen met zo'n bende kleintjes..
Fijne zaterdag
Groetjes
Ik denk niet dat ik het zou kunnen, een dergelijke groot gezin. Sterker nog, ik wéét dat ik het niet zou kunnen (en daarom is het natuurlijk ook niet gebeurd). Heb teveel tijd voor mezelf nodig en wil de aandacht en liefde die ik heb verder zo goed mogelijk verdelen onder mijn twee meiden. Naast heel veel plezier, lol en liefde, brengt ieder kind ook een portie zorgen met zich mee. Kan me niet voorstellen dat te moeten doen met zes kinderen.
Een reactie posten