Zomaar een dag.

Doelloos, maar niet verveeld loop ik rond. De deur van de schoenenverkoper is nog op slot. Het rode leer met een fijne hak staat achter het uitstalraam te blinken. Volgende keer dan maar.

Ik drink koffie op een ochtendterras met het zwijgende gezelschap van de krant. Het meisje excuseert zich voor de verbouwingswerken, het maakt me niet zoveel uit. De koffie is warm aan het hart. Aan de overkant van het terras worden de vaten met drank weer geleverd. Voor het gelag van de komende avond. Ik reken af met de glimlach en krijg er één terug.

Ik wandel door de straten, kijk en geniet. Gelukzaligheid van diepe ontspanning. Besef dat ik verlof heb en echt niets moet. Wanneer mijn handtas bibbert heb ik ineens een doel. Mijn examen zit erop, kom je? Juist op tijd, want ik heb er honger van gekregen.

We eten samen een heerlijke boterham met gegrilde aubergines en Parmezaanse kaas. Een brownie voor op de terugweg. Hij naar Gent en ik naar huis. Binnen een paar weken is kleine zoon weer een groot deel van de week in Leuven. Nog even niet aan denken besluiten we bij het afscheid… en nestelen ons verder met de zon in de rug…