Ik heb hem al lang niet meer nodig gehad. De reparateur van lekkende en ronkende huishoudapparaten. Gisteren had ik het plasje achter de wasmachine nog achteloos weggeveegd. Het was echter van een hardnekkige en groeiende aard. Je hoort het al. De noodlijn bellen dus.
Ik bedacht me dat ik eerst zou moeten vragen of hij eigenlijk nog wel werkt. De goede man is ondertussen 73 jaar. Zijn vrouw één jaar jonger. Een sensatie als je hem over de vloer krijgt. Elk probleem is even snel als goedkoop op te lossen. Zijn one-man-show krijg je er gratis bij. Hij speelt, net als de zonen hier, slagwerk. Zijn specialiteit zijn de pauken. Met de armen wijd open demonstreert hij hoe hij zijn lievelingsinstrument bespeelt. Zonder enige kennis van noten. Een verbouwde stal in de wei is zijn repetitieruimte. Van heinde en verre bellen fanfares hem om te spelen.
Zijn ogen blinken terwijl wij hem laten vertellen. Als ik naar hem kijk denk ik aan vele jaren geleden. Hun enig kind, trots van beider, komt om het leven bij een auto ongeluk. Diep verdriet wortelt zich in hen allebei. Zijn vrouw doet me altijd denken aan een muisje, klein en fijn. Elke dag na het avondeten gaat ze naar het kerkhof. Daarom ging hij dus muziek maken. Om te vergeten en terug te leren wat leven is.
Waarom zouden we stoppen met werken, antwoordde hij op mijn vraag wanneer ze met pensioen zouden gaan. Om in een zetel te gaan zitten en er niet meer uit te komen? Werken, dat is ons doel, tot we er bij neer vallen. Stilzitten is nadenken voor ons. Van nadenken krijg je alleen maar verdriet.
Hij zwiert de zware tas met werkgerief over zijn schouder en maakt nog wat grapjes. Heel graag betaal ik de nodige euro’s zodat ik weer kan wassen. Met een lach op mijn gezicht deed ik de deur dicht nadat ik hem buiten liet. Hopelijk is er een hemel waar ze ooit weer samen kunnen zijn...
9 opmerkingen:
Eén kind hebben dat dan bij een auto-ongeluk om het leven komt. Iets ergers kan ik me amper voorstellen. Ze zullen mekaar waarschijnlijk heel graag zien. Gelukkig.
Het zit vandaag niet mee met de schrijffouten. 'Iets erger' ware beter geweest... Het overkomt iedereen wel eens zeker :) De slimste eerst natuurlijk.
@Hannah:Soms zie ik het ook pas als ik het al gepubliceerd heb:-)
Geniet van je weekend!
Heerlijk zulke mensen die niettegenstaande vreselijke tegenslagen blij kunnen blijven.
Of het erger is om je enige kind te verliezen dan uberhaupt je kind te verliezen laat ik even ih midden, dat soort groot verdriet is altijd onbeschrijflijk. Maar knap dat hij de muziek heeft gevonden. Heerlijke oude baas!
Wat een bijzonder man omdat hij op zo'n positieve manier met zo'n imens verdriet leerde omgaan.
'immens' verdriet dus. Sorry.
Een kind verliezen in een auto-ongeluk, eender hoe oud of jong, zo'n verlies kom je nooit echt te boven. Zoals je het hier neerschrijf voel ik achter iedere lach van die grappenmakende paukenspeler het verdriet dat hij en zijn vrouw meedraagt.
Verder gaan als je een dierbare verliest is (heel erg) moeilijk, als je een kind moet missen is het volgens mij haast onmogelijk. Ik vind de levenshouding van de man bewonderenswaardig.
Een reactie posten