Waarom hebben we het zo ver laten komen, zucht ik tegen de huisgenoot. Ik zit op mijn knieën onder de beukenboom. De klimop kroop zelfs langs de stevige stam omhoog. Wortel na wortel trekken we samen uit. Het huilen, staat me nader dan het lachen. De beplanting die jaren vrij spel kreeg geeft zich niet gemakkelijk gewonnen.
Ik zet mij tegen de beukenboom en kijk naar de grond die jaren overwoekerd werd. Ons huis wordt stilaan terug zichtbaar. Een vrolijk gebabbel komt dichterbij. Onze vrienden die ook verlof hebben in eigen huis en tuin maken een fietstocht. Ze gingen langs de lekkerste bakker uit de buurt en… het enige wat ik moet doen is koffie zetten. Al snel zitten we op ons terras. Wij met zand in het haar en onze werkbroek aan. Zij op hun mooist. Die dag werd er niet veel meer gewerkt.
Het was lang geleden vonden we allemaal.
Het deed vooral heel veel deugd om bij elkaar te zijn!
8 opmerkingen:
Ze kwamen als geroepen...
Zalig zo'n onverwacht koffiemoment met vrienden.
prachtig!
Argh ja, klimop. Práát me er niet van!
Altijd leuk, mensen die je komen redden van een werkdagje:)
dat is dubbel genieten!
Dat is precies het soort situatie die je hier in het Zuiden van Frankrijk ook zou meemaken. Alleen dan veel vaker LOL Verder een aangename blog met mooie foto's. Heb even naar die ezel moeten staren voor ik zag dat het een ezel was ...
En na de koffie is er nog altijd de klimop! Toeme toch!
Euh... wij hebben ook zo'n bomen. Is het dan niet genoeg van onderaan de klimop door te knippen en te wachten tot hij kapot gaat op de stam?
Een reactie posten