Een avond als een ander en toch anders.

De seizoensverandering heeft zich ingezet. Een herfstwaas maakt de lucht nevelachtig. Je ruikt het vanuit de grond. Het kleurenpalet transformeert zich in roodomrande bladeren. Die gloed hangt over het bos en zijn bomen. De glinstering krijg je er gratis bij.

De mensen, ik incluis, proberen te volgen en zich aan te passen. Afscheid nemen moet zijn tijd hebben. Ook al weet de zomer dat zijn rol is uitgespeeld toch laat hij zich af en toe nog even voelen. Vandaar die barbecue gisterenavond.

Nadien wandelen de hond en ik door de straten. Je ziet de verandering binnenin de huizen. Aan het leeslampje dat weer wat vroeger aan moet. Bij de afwas moeten de keukenspots aangestoken worden. Al vlug klikt de automatische tuinlamp aan. Het duister valt elke dag een beetje sneller. De gordijnen blijven nog wat langer open. Omdat we tussen hen in zitten. Tussen de zomer en de herfst. Schaamteloos kijk ik binnen in de huizen. Zie mensen zitten die ik op straat goedendag zwaai.

Ik stap voorbij het kleine huisje. Het is helemaal vernieuwd en uitgebreid. Er woont een gezin met vijf kinderen. Hun moeder overleed vorig jaar rond deze tijd. Een heftige, allesverwoestende kanker deed haar heel snel afscheid nemen. Het kleine meisje is een nakomertje. Een extraatje zoals haar moeder me ooit vertelde. Als ik binnenkijk in hun woonkamer zit het kleine meisje voor een gigantische televisie. Alleen. Bij mooi weer zie ik haar ook op straat. Alleen in het gezelschap van haar fiets. Naar het schijnt heeft de vader zich in het uitgaansleven gestort. Op zoek naar warmte. Grote zus is pas zelf moeder geworden. De grote broers op stap met hun brommers.

Als een boa met zachte veertjes schuift een sluier melancholie over mijn hals. Ik laat hem maar hangen, hij is me eigen en vertrouwd. Teder omarmt de avond me. Ik ben getroost en wandel met mijn gedachten alweer op een ander.