De pluk.

Normaal gezien is het best rustig in onze buurt. Op sommige dagen zelfs eentonig. Meestal passeren dezelfde mensen op hetzelfde tijdstip ons huis. Met of zonder hond. Er gebeuren weinig spectaculaire dingen en het gedrag van de omwonenden is vrij voorspelbaar. Lijkt een beetje saai, maar eigenlijk is het best een veilig gevoel.

Een paar weken op een jaar komt hier verandering in. Onze buurt kleurt dan multicultureel. Omwille van de boomgaard waar honderden kilo’s appels in korte tijd van de bomen moeten. Het is raar, maar van heinde en verre zie je ze komen. Afrikaanse mannen en vrouwen, meestal met een hele groep. Ze stappen op hun gemak richting boomgaard. Soms zingen ze. Of lachen hun parelwitte tanden bloot.

Je ziet de zigeunervrouwen die afgezet worden door een man die een bestelwagen bestuurd. Verschillende motieven en kleuren sieren de kleding die ze dragen. De vrouwen dragen ook een hoofddoek. Ze hebben vaak een gezicht vol rimpels. Hun kleur lijkt ongezond. Ze zingen en lachen niet. Ik weet ook niet waarom.

Veel van die mensen verblijven ‘illegaal’ in ons land. Ik gebruik dit woord niet graag. Voor mij is de wereld van iedereen, maar waarschijnlijk ben ik dan naïef…Deze mensen hebben tenminste weer even een perspectief. In tegenstelling tot hongerstakers in een kerk.

Maar wie ben ik? Te gevoelig voor rationele overwegingen en teveel in beslag genomen door mededogen. Van mij mogen ze gerust na gedane arbeid koffie komen drinken op mijn zonnig terras.
En als ze honger hebben zet ik er brood en kaas bij.
Kunnen we elkaar leren kennen en praten over het leven...