Ze hebben waarschijnlijk gedacht laten we haar ook maar meenemen. Kunnen we gelijktijdig moeder entertainen en voor de kinderen supporteren. Het mensje, graatmager en bleek, zat in een rolstoel. Ze werd telkens verzet zonder enige inspraak. Het is dan ook weer typisch mij om me daardoor te laten afleiden.
De Spaanse Julia deed haar uiterste best om ons warm te maken voor de eerste passen van de flamenco. Met het geluid van de streetdancers op de achtergrond probeerde ik in het ritme te komen. De opendeurdag met workshops van de dansschool was blijkbaar een verdonderend succes. Veel volk en drukte. Maar ze kon me overtuigen.
Het typische Spaanse kleed trok ze met beide handen omhoog. Haar dansschoenen voorzichtig zichtbaar. De rode hibiscus bloem als contrast met haar ravenzwarte haar. Met onze handen gaven we het ritme aan en deden pogingen om haar te volgen.
In de grote spiegel waar ik voor sta zie ik hoe ze proberen de rolstoel over een hindernisje te krijgen. Ook dat ik eigenlijk wil vermageren, maar dat is een ander verhaal. Omdat ik het niet meer kan aan zien draai ik me om en zeg heel vriendelijk dat ze vanachter even op de stangen moeten duwen om zo de rolstoel makkelijk over het bergje krijgen. Inwendig kook ik om zoveel onhandigheid en gebrek aan respect. Het blijft vooral vanbinnen.
Waar ik wel van overloop is van de goesting.
Om te dansen zoals de Spaanse Julia.
Wanneer we buitenstappen zie ik het mensje in de rolstoel in de rokershoek staan. Wezenloos kijkt ze voor zich uit. Drie jassen op haar schoot. Ik probeer haar blik te vangen in het voorbijgaan, maar het lukt me niet. Omkijken doe ik niet meer. Morgen sta ik hier terug om te dansen. Zijn er geen triestige oudjes. Samen met de regendruppels schud ik de donkere gedachten van me af. Welke schoenen doe ik aan morgen…?
6 opmerkingen:
Aha, dan toch beslist om te gaan. Laat ons maar veronderstellen dat die bejaarde dame normaal gezien anders behandeld wordt, dat het een geval van heirkracht was :-/
Ik wens je veel succes en wat die schoenen betreft: rode met witte bollen natuurlijk!
Dat is beroepsmisvorming. En geloof me daar genees je nooit van. Na een dik jaar uit de sector erger ik me nog steeds aan zulke toestanden.
P.S. Ik zou ook voor rode schoenen met witte bollen gaan!
Mocht je de gepaste schoenen niet direct vinden, misschien gewoon een bloem in je haar...
Werd die rolstoel "geparkeerd" zonder een lief woordje tegen die oma? Foei!
Wat je schoenen betreft: alleszins rode! :-)
ze hebben gezegd: every girl needs a little black dress.Ik zeg :eevry girl needs a pair of red shoes.
ergerlijk hoe ze oudjes behandelen tegenwoordig...en dan maar klagen over de tehuizen...
de oude dame is toch hopelijk niet achtergelaten in de rokershoek? dat heb je dan maandag mooi kunnen controleren...
dans de sterren van de hemel! omvang doet er helemaal niet toe in de flamenco-business.
enne... mocht je nog inspiratie nodig hebben kijk dan maar eens hier:
http://www.flamencoshoes.com/
:-)
Een reactie posten