De poetsvrouw was een half dagje hier. Om de maand geniet ik van deze luxe. Na vier uur samen wassen en plassen is mijn huis pico bello. Tenminste één keer per maand.
Ondertussen praten we. Na een jaar weet ik al heel veel. Haar man is een luiaard. Praten kan hij niet. Gezelligheid heeft hij nooit geleerd. Lekker eten vindt hij niet belangrijk, eten is eten. Elke zaterdag maait hij het gras en wast de auto. Altijd in die volgorde.
Maar ach ja, zegt ze heel de tijd, het zal wel normaal zijn.
Soms ziet ze me aan de computer zitten of iets op schrijven. De boeken die hier overal liggen vindt ze fascinerend. Ik vind het al een hele prestatie om de reclameblaadjes te lezen, vertrouwt ze me toe. Toen ik vorig jaar mijn Spaanse boeken regelmatig open had vertelde ze dat ze graag Engels zou leren. Ik moedigde haar toen al aan. Komaan, doe het, je kunt er niets bij verliezen.
Nu was het weer van dat. Ze wou wel, maar wist niet hoe het aan te pakken. Laat even die emmer staan, zei ik, ik zal eens op de computer kijken. Een paar minuten later rolde het inschrijvingsformulier uit de printer.
Twijfel was haar deel. Ik deed een bekentenis.
Dit jaar ga ik het eerste jaar Spaans opnieuw doen.
Te weinig tijd genomen om goed te studeren.
Volgens mij heb ik haar over de streep van twijfel getrokken. Als het dus niet lukt in één jaar doe ik er gewoon twee over? Tuurlijk antwoord ik!
Volgende maand zal ik het horen…
4 opmerkingen:
Ongezellig, zo'n man in huis.
Maar de twijfels van de vrouw, daar kan ik inkomen want elk jaar zeg ik dat ik in september aan een cursus Spaans begin. Ook dit jaar doe ik het niet...
Sommige mensen leiden een triestig leven. Goed dat je haar kunnen overhalen hebt om iets boeiends te doen.
Als ze je raad opvolgt, heeft ze tegelijk een eerste stap gezet naar tijd nemen voor zichzelf. Ik duim voor haar.
met een slampamper leven slaat bij een ieder alle eigen initiatief dood. dan is het zo goed als er andere mensen zijn die het vlammetje van nieuwigheid in je kunnen ontsteken!
Een reactie posten