Moeder en andere dagen.

Sommige dagen denk ik dat ik het kan.
Leg ik mijn hoofd te rusten in de holtes die ze achter laten.
Laat ik ze door weer en wind naar huis fietsen.
Hou de auto aan de deur en sleutel in de hand.
Zie ik ze vertrekken met een zware rugzak. Zonder handgezwaai.
Omdat ik nu eenmaal andere dingen te doen heb.
Hoor ik de knal wanneer ze met hun hoofd ergens tegenaan botsen.
Het stootkussen vergeten te hangen.
Ongestreken zakdoeken drogen geheime tranen. Ik zie ze niet.

Stilaan wordt het onderscheid duidelijk.
Het onderscheid tussen rots te zijn waar ze mogen liggen of wijde hemel waar ze in kunnen vliegen. Een tijd geleden kwam ik erachter.
De noodzaak van het evenwicht. Evenwicht tussen moeders en kinderen.
Balanceren op een slappe koord.
Evenwichtsoefeningen door een onervaren acrobate. Al doende leer ik.
22 jaar moeder zijn, geeft me nog elke dag iets nieuws.
Herken ik geluk en ongeluk in hun ogen.
Zoek hierin ook een evenwicht. Ben ik rots of hemel.

Sommige dagen zijn helder.
Weet ik dat ze niet altijd bereikbaar moeten zijn.
Dat het niet nodig is om alles uit te leggen.
Moet ik leren vertrouwen zonder al teveel bevestiging.

Moederen is een levenswerk, mijn levenswerk.
Nog altijd even graag…