Meisje ongelukkig.

Haar armen lijken er niet meer bij te horen.
Ze slingeren krachtloos, moedeloos. Soms kijk ik met haar mee.
Door haar ogen. Maar het is altijd op oneindig dat we uitkomen.
Vaak rent ze ineens vooruit. Naar de andere kant.
Als we haar niet tegenhouden knalt ze tegen de muren.
Met zachte aanrakingen proberen we haar te laten zitten of liggen.
Als ze dan kijkt is het een boze blik, geluidloze woede is haar taal.
Een vreemde taal voor mij.

Enkele dagen geleden is de diagnose gesteld.
Na een draai op de medische mallemolen.
Het lichaam functioneert naar behoren. Maar de geest laat het af weten.
Een depressie bij het meisje met een mentale handicap. Hoe leg je dit uit?
Aan het meisje en vooral aan haar ouders.
Ze spartelt in een diepe, donkere kuil zonder een hand te kunnen uitsteken.
Deze verwoestende depressie, die al weken duurt, neemt een loop met de realiteit.
De nacht brengt geen rust. Angst maakt dat ze rondjes in haar kamer loopt.
Eten betekent stilzitten. De slangen in haar hoofd maken dit onmogelijk.
Op professionele afstand kijk ik toe. Haar drempel is te hoog.

Vanmorgen wandelde ik met haar door een waterzonnetje.
Net warm genoeg om zonder jas buiten te komen.
Ze knijpt als een bezetene in mijn hand. Gunt mij geen blik.
Plots kijkt ze met haar ogen wijd open naar boven. De hemel in.
Het wolkendek lijkt even omlaag te komen. Opeens besef ik het.
Een koude rilling loopt over mijn rug.
Op welke manier ook, in haar hoofd is ze vrij.
Stijgt ze misschien boven ons allemaal uit.
Loopt ze door lavendelvelden. Zwemt ze door heldere oceanen.
Ik gun het haar.
Om te ontsnappen aan een regenbui keren we op onze stappen terug.
Zachtjes neurie ik een lied. Ze knijpt iets minder hard…