Soms heb je van die kleine, altijd terugkerende kantjes.
Dat moest ik denken toen ik gisteren op weg naar huis ging na gedane arbeid.
Het eerste wat ik altijd doe bij het buitenkomen is diep ademhalen.
Lang binnen zitten maakt me hol van binnen.
De tijd is langzaam rijp voor de sierappelbomen.
Ze laten hun vuurrode vruchtjes op de grond vallen.
Ik kan niet anders dan springend over de appeltjes gaan.
Af en toe trap ik er één kapot.
Het geluid is een vochtige knak onder mijn voet.
Al hinkelend ga ik tot aan mijn auto.
Als er een collega mee stapt, kijk ik verlangend naar de appeltjes.
Met een rode blos staren ze terug...
Dat noem ik een klein kantje.
2 opmerkingen:
Kun je ze niet drogen? En dan bewaren in een heel dierbaar boek?
toen wij het huis waar we nu wonen voor het eerst zagen, viel mijn oog direct op de hele rij sierappelboompjes op het pleintje waaraan het huis ligt. mede daardoor was ik direct verkocht.
herkenbaar, dat er voorzichtig omheen stappen.
@puur kaat: een appeltje is wel te drogen maar wordt niet zo plat dat je het in een boek kunt bewaren...
Een reactie posten