Avondje feest.

De man zonder benen stond voor ons.
Hij heeft nog altijd dezelfde rolstoel als dertig jaar geleden.
Een rode vlinder siert zijn besturingssysteem.
Nu hing de vlinder stil, want er was geen wind.
De vrolijke kerel met het Downsyndroom staat vooraan te dansen.
Een man die zoveel jaar geleden zijn hond redde uit een huisbrand is er ook.
Ik vind dat hij er goed uit ziet.
Of lijkt het alleen maar zo omdat ik hem al jaren ken en zo gewoon ben aan zijn gehavende gezicht.

Net als zijn bezoekers is ook het interieur nog niet veranderd.
Onze stamkroeg sinds vele jaren. Elk jaar is er een groot feest voor alle klanten.
Zo zien we altijd een hoop mensen terug.
Die avond iemand van wel heel lang geleden. Ze waren ooit een beetje verliefd.
Zij en de huisgenoot. Ondertussen een lieve vriendin van ons allebei, die we veel te weinig zien. Haar levensloop beschrijven zou me veel te ver leiden.
Geloof me dat het de moeite is. Artistiek was ze altijd en zo ziet ze er ook uit.
Nu heeft ze een grote sprong gemaakt. Ze ontwerpt en maak zilveren juwelen.
Geeft cursussen en heeft een eigen atelier.
De huisgenoot en ik zijn al jaren op zoek naar nieuwe trouwringen.
Omdat ik de mijne niet meer om mijn vinger krijg.
Niet omdat ik nu te dik ben, maar 24 jaar geleden gewoon heel mager was.
We dachten hetzelfde en maakten een afspraak.
Als er iemand was die deze ringen zou kunnen maken was zij het wel.

Het werd nog heel gezellig en vooral heel laat.
Op weg naar huis fietsten we om ter eerst.
Ik verloor, maar vond het niet erg.
In mijn hoofd was het een beetje licht.
Dan is het niet zo erg om te verliezen…