Ik kan het niet geloven.
Maar als ik haar bedroefde ogen zie twijfel ik niet meer.
Het was al een hele tijd moeilijk.
Haar viervoeter was gehuisvest bij de zus en haar vriend.
Het kon niet anders want bij haar ouders, waar ze terug inwoont, mag de hond niet wonen.
De relatie was daarom een beetje onnatuurlijk.
Ze moest, vaak tegen wil en dank, vriendelijk blijven tegen de zus.
Want ja… de hond… Haar ouders zijn zachtjes uitgedrukt geen hondenliefhebbers.
Vorige week was de nachtmerrie compleet.
De zus en haar vriend gaan uit elkaar en het huis wordt dezelfde dag nog leeggemaakt.
De twee zussen waren enorm overstuur. Het ouderlijk gezag laat zich gelden.
Zus mag thuis wonen wel zonder de hond.
Er is geen maar dan ook geen enkele discussie mogelijk.
Dreigementen dreigen werkelijkheid te worden.
Geen teen over de drempel met die hond. Dat was hun definitieve beslissing.
Zonder bij iemand raad te vragen, stappen ze samen naar de dierenarts.
Hij verstaat de moeilijke situatie en geeft de hond een spuitje.
Einde verhaal voor de kerngezonde hond van amper twee jaar oud.
Het lijkt wel of ze er pas over nadenkt als ze mijn verbijsterende reactie ziet.
Toeval wil dat ik dezelfde dag bij de dierenarts was voor de jaarlijkse inentingen van de viervoeter. Ik doe dit verhaal. Zij vindt het onbegrijpelijk.
Hoe komt het dat er niemand aan gedacht heeft om een andere thuis te zoeken?
Bij mij speelt vooral de vasthoudendheid van die ouders door mijn hoofd.
Waarom niet even wachten en alles rustig op een rijtje zetten?
De dochter even laten bekomen van de emotie en dan praten wat er wel of niet in je mogelijkheden ligt. Los van dit alles mist zij natuurlijk haar hond en wordt het elke dag erger alsof ze het nu pas lijkt te beseffen. Ik vond weinig om haar te troosten.
Alleen heb ik voorzichtig gevraagd of het nu geen moment is om zelf een stek te zoeken.
Wanneer ik thuis kom breek ik bijna mijn benen over een grote rugzak vuile was.
Als ik op zoek ga naar de dader vind ik hem.
Snurkend op de zetel met vriendschapsbandjes aan armen en benen.
Grote zoon is thuis van het jaarlijkse chirokamp.
Ik doe er nog een jaar bij, ik kon geen afscheid nemen...
dat zijn de laatste woorden vooraleer hij de trap opgaat om in een lange,
diepe slaap te verdwijnen.
Terwijl ik de wasmachine op full speed zet denk ik over de moeder en haar dochters.
Aan de vertwijfeling van de moeder,
het verdriet om een verloren relatie en
het gemis van een trouwe viervoeter.
Allemaal tranen, allemaal anders...
5 opmerkingen:
Jeetje wat een heftig verhaal en schandalig dat die dierenarts zo maar een spuitje zet, een arts is er om zieke dieren beter te maken, niet om gezonde af te maken. Die ouders hebben misschien hele goede redenen om de hond te weigeren, dus daar doe ik geen uitspraken over, maar dat van die dierenarts vind ik als dierenliefhebber echt schokkend!
agossies wat zielig ook voor de zussen dat zij zo in paniek waren dat ze geen andere oplossing meer zagen.
ik zou trouwens wel een lansje willen breken voor de ouders: ook hier komt er geen hond het huis in, no matter what. maar er zijn dus gelukkig ook vele andere tijdelijke of permanente oplossingen en daar zou ik als ouder uiteraard wel over mee willen denken.
Had die dierenarts nu echt geen andere oplossing kunnen suggereren? Of ontbrak het hem aan overtuigingskracht?
Ik heb toch ook het idee : dit had niet gehoeven mits er op voorhand wat denkwerk aan te pas zou komen.
Ik begrijp die dierenarts niet. Was het hem alleen te doen om het geld dat hij nadien kon incasseren?
Een reactie posten