Ann.

Je hebt het soms met een boek. Juist die ene zin die je raakt en zo herkenbaar is. Zo’n zin waarvan je zou willen dat je hem zelf geschreven had omdat daar zo goed in staat wat je nou eigenlijk bedoeld. Nieuwsgierig gemaakt door dit enthousiasme van een vriendin begon ik aan het boek.
‘Ann’ van Kristien Hemmerechts.

Op een dag krijgt de schrijfster een e-mail van een vrouw die vraagt of zij haar levensverhaal wil opschrijven. Ze zegt van zichzelf dat ze is 'uitgetherapied'. Ann, zo heet de vrouw, lijdt aan een ongeneeslijke vorm van anorexia en wil daarom een eind aan haar leven maken. Ze draagt een incestverleden en wil met dit boek bekomen dat ze geloofd wordt. Het incestverhaal dat pas boven water kwam nadat haar vader overleden was. De familie doet zijn best om haar te geloven maar handelt daar niet naar. Met haar uitgemergelde lichaam lijkt ze hardop te willen roepen, help me! Zo lees ik op de achterflap.

Het verhaal gaat mee op zoek naar de achtergrond van anorexia en de lijdensweg langs de hulpverlening. Hulpverlening die naar mijn mening in dit verhaal vaak de wensen over laat. Vooral het onbegrip naar het hoofdpersonage toe raakt me. De hunker naar erkenning. Wanhopig doet ze haar verhaal maar zaait enkel twijfel. Terwijl ik het verhaal lees voel ik mee de muur waartegen ze moet opboksen. De schrijfster wil geen hulpverlener zijn. Maar tegen wil en dank wordt ze mee gesleurd in dit trieste verhaal. Niet alleen het verhaal van Ann maar ook van de andere gezinsleden. De vrouw en zonen die hun vader op handen droegen en nu, na het verhaal van Ann, niet meer weten wie hij ‘echt’ was. De vraag die ook de schrijfster zich stelt: In hoeverre is het mogelijk een ander echt te kennen?

Het einde laat je wat verweesd achter. De demonen uit Ann haar verleden leven verder en zij ook. Al jaren leeft de familie met haar aangekondigde dood. Er verandert niets na dit boek. Alleen dat hun pijn, zelfs over de dood heen, niet overgaat...